இறப்பும் , இழப்பும் , அனுபவமும் ...!

வீட்டிற்கு ஒற்றைப்பிள்ளையாய் பிறந்ததாலும் , இருபது வருடம் வீட்டைப்பிரிந்து விடுதி வாழ்க்கையே வாழ்ந்தாலும், உறவின் பிறப்பும் , இறப்பும் , ஈட்டலும் , இழத்தலும் , கூடலும், பிரிவும்,  பெரிதாக எந்த ஒரு தாக்கத்தையும் என்னுள் ஏற்படுத்தியதில்லை . இதோ முதல் முறையாக ஓர் இறப்பும் , ஓர் இழப்பும் என்னைத் தாக்கி கொண்டிருக்கிறது , வாட்டிக் கொண்டிருக்கிறது  .

தனித்து வாழ்ந்தே பழக்கப்பட்டிருந்த எனக்கு , திருமணத்தின் மூலம் மனைவி என்ற பெயரில் வந்த ஒரு புது உறவும் அதனை தொடர்ந்து வந்த மாமனார் , மாமியார் , மச்சான் .. இன்னும் பல உறவுகளும் மிக புதிதாகவும் , புதிராகவுமே இருந்தது. எளிதாக ஒட்டவும் முடியவில்லை , ஒதுங்கவும் முடியவில்லை . திருமண ஆன பின்பும் மனைவி அவர் அம்மா வீட்டிலிருந்தே படித்துக்கொண்டிருந்தார் . தனித்தே இருந்து பழகிவிட்டதாலும் , மாமியார் வீடு  செல்ல கூச்சமாக இருந்ததாலும் , அடிக்கடி மாமியார் வீடு செல்வதில்லை . எப்பொழுதாவது சென்று வருவதுண்டு . மாமியார் மீது மிகப்பெரிய அன்பும் இல்லை , கோபமும் இல்லை . தாமரை இல்லை தண்ணீர் போல பட்டும் படாமலும் ஓர் உறவு .

கடந்த வாரம் திங்கள் கிழமை முன்னிரவில் மனைவியும், மைத்துனனும் கதறிக்கொண்டே போனில் சொன்னார்கள் அம்மா இறந்துவிட்டார் என்று  . ஆம் என் மாமியார்  இறந்து விட்டார் . வயதொன்றும் அதிகமில்லை ஐம்பதுதான் . நெஞ்சு வலியென்று மருத்துவமனைக்கு நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தவர் வழியிலேயே இறந்துவிட்டார் . செய்தி கேட்டவுடன் ஏதோ ஒரு விவரிக்க முடியாத உணர்வு சூழ்ந்துகொண்டது . டூ வீலரில் சாவியே போடாமல் வண்டியை  உதைக்கின்றேன் . ஸ்டாண்டில் வண்டி நம்பர் கேட்கும்போது தடுமாறுகின்றேன் . நெருங்கிய ஒருவரின் மரணச் செய்தி நம்மை நிலைகுலைய வைத்துவிடும்போல .

பெரும்பாலும் பயணங்கள் எல்லாருக்கும் சந்தோசமாகவே இருக்கும் . ஒரே ஒரு பயணத்தை தவிர...! அது  பின்னிரவில் துக்கத்துக்கு செல்லும் பயணம் . அந்த பயணம் மிகவும் வலி நிறைந்தது , ரணமானது . உலத்திலேயே மிக நீளமான துயரமான பயணம் துக்கத்துக்கு செல்லும் இரவுப் பயணமாகத்தானிருக்கும். கடைசியாக அத்தையை எப்பொழுது பார்த்தோம் , என்ன பேசினோம் ...? கடைசியாக தொலைபேசியில் பேசியபொழுது இன்னும் கொஞ்சம் பிரியமாக பேசியிருக்கலாமோ என்று  ஏதேதோ எண்ணங்கள் அலை மோதுகின்றன ....!

மத்தியான வெயிலில் மைத்துனன் சாலையில் புரண்டு அழுகின்றான் அம்மா வேண்டுமென்று , என்ன சொல்லி தேற்றுவது என்றே தெரியவில்லை . ஆறுதல் சொல்கிறேனென்று ஏதேதோ பிதற்றிக்கொண்டிருந்தேன் . நான் பிதற்றியது எனக்கே புரியவில்லை பாவம் அவனுக்கெங்கே புரிந்திருக்கும் . அழாதேப்பா என்று ஆளாளுக்கு அறிவுரை சொன்னார்கள் . என்னால் அறிவுரை சொல்லவும் முடியவில்லை , ஆறுதல் சொல்லவும் முடியவில்லை , அழுகட்டும் அழுது தீர்க்கட்டும் என்று அமைதியாக அவனை  அணைத்துக்கொண்டேன் . அரவணைப்பைவிட சிறந்த ஆறுதல் வார்த்தை இருப்பதாக எனக்கு தெரியவில்லை .

சடங்கும் மரியாதையும் முடித்து மாலை வீடு திரும்பிய பொழுது எனக்கே அழுகை வந்துவிட்டது. காலையில் திசையெங்கும் இருந்து கூடிய உறவுகளும் , நட்புகளும் , மாலையில் கல்லெறிந்த காக்கை கூட்டம் போல கலைந்துவிட்டது . மரணத்தின் வலியை விட , மரணத்திற்கு பின்பான தனிமையும் , இருட்டும் பல மடங்கு வலி நிறைந்தது .

சடங்குகள் , இறப்பு சான்றிதழ் , வங்கி பெயர் மாற்றம் என்று பகல் முழுக்க அலைச்சல்  , இரவு முழுக்க மன உளைச்சல் என்று ஒரு வாரம் கழிந்துவிட்டது . அத்தையை மாலையுடன் கிடத்தியிருந்த போர்டிகோவில் , இதோ இன்று வீட்டு ஓனரின் புத்தம் புது கார் மாலையுடன் நின்றுகொண்டிருக்கிறது . இவ்வளவு தான் வாழ்க்கை .

வீட்டை காலி செய்து மனைவியை நானும் , மாமாவை மைத்துனனும் கூட்டிக்கொண்டு வெளியேறிய கணம் மிக கொடுமையானது . சாலையில் இறங்கி வீட்டை திரும்பி பார்த்தேன் . இவ்வளவு நாள் அழகான வீடாகத் தெரிந்தது இப்பொழுது சூன்யம் நிரம்பிய ஓர் இருட்டறையாகத் தெரிந்தது . எவ்வளவு கோடி கொட்டி பகட்டாகவும் , ஆடம்பரமாகவும் பங்களாக்களை கட்டினாலும் , ஒரு பெண்ணின் இருப்பும் , வசிப்பும் மட்டுமே அதை வீடாக முழுமை பெறச்செய்யும் என்று அனுபவப்பூர்வமாக உணர்ந்த கணம் அது . பெண்ணில்லாத வீடு எவ்வளவு பெரிய அரண்மனை போலிருந்தாலும் , வெறும் கல் கட்டடம்தான் போல .

இதோ ஒரு நாளைக்கு மூன்று முறை மைத்துனன் பெங்களூரில் இருந்து கூப்பிடுகிறான் , “அய்த்தான் அப்டியே பைத்தியம் புடிக்குற மாதிரி இருக்கு என்ன பண்றதுனே தெரியல” என்று அழுகின்றான் . என்ன சொல்வது...? நண்பர்களுடன் எங்காவது வெளியில போய்வா என்றால் , நண்பர்களே இல்லை என்கின்றான். மூன்று வருடமாக பெங்களூரில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருக்கின்றான் ஆனால் நண்பர்களே இல்லை . இவ்வளவு நாள் என்னடா செய்தாய் என்று கேட்டால் தினமும் வேலை விட்டு வீடு வந்து டிவி பார்ப்பானாம் , அம்மாவுடன் தினமும் ஒருமணி நேரம் போனில் பேசுவானாம் . அலுவலகம் , டிவி , போன்  ஒரு சின்ன வட்டம் அவ்வளவுதான் வாழ்க்கை . இந்த வட்டத்தில் ஒன்று தற்பொழுது இல்லை எனும் போது அவனால் தாங்க முடியவில்லை .

ஏதாவது கோவிலுக்கு போ..! இல்ல படத்துக்கு போ..! புத்தகம் வாசி ,பக்கத்து வீட்டு குழந்தையுடன் விளையாடு என்று எதையெதையோ சொல்லி வருகின்றேன்  . நண்பர்களே இல்லாமல் இருப்பதற்கு , நான்கு மோசமான நண்பர்களை வைத்திருப்பது எவ்வளவோ மேல் இல்லையா..? குறைந்தபட்சம், வாழ்க்கையில் சந்திக்கும் மோசமான மனிதர்களை எப்படி  கையாள்வது என்றாவது தெரிந்துகொள்ளலாம் அல்லவா ..! அதனால் இனிமேலாவது நண்பர்களை அமைத்துக்கொள் என்று அறிவுறைக்கிறேன் . ஆனால் எனக்கு எத்தனை நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று யோசித்துப்பார்க்கிறேன் .......?  நான்குக்கு மேல் நொண்டியடிக்கிறது மனது .

மனைவி சற்று பரவாயில்லை வெகு விரைவில் இயல்புக்கு திரும்பிவிட்டார் . காரணம் என்னவென்று யோசித்து பார்த்தால்.., இரட்டைக்குழந்தைகளில் ஒருவரானவள் சிறுவயது முதலே பாட்டி வீட்டிலும் , சித்தி வீட்டிலும் வளர்ந்திருக்கிறாள் . மனைவியின் வட்டம் பெரியது. ஆயா , அப்பத்தா, ஐயா , அண்ணன் , அக்கா , தம்பி , அத்தை , மாமா , சித்தி , சித்தப்பா, பெரியம்மா , பெரியப்பா என்று பெரிய உறவு வட்டம் . சந்தோசமோ , துக்கமோ உடனுக்குடன்  பகிர அவளுக்கு ஆயிரம் உறவுகள் . குழந்தைகளுக்கு சொத்தோ , புகழோ , பணமோ சேர்த்து வைக்கத்தேவையில்லை நிறைய  நண்பர்களையும் , நிறைய உறவுகளையும் சேர்த்து வைத்தாலே போதும் போல . எந்த ஒரு உயிர் மீதும் பொருள் மீதும் அளவு கடந்த பிரியமும் , அன்பும் , எதிர்பார்ப்பும் வைத்தோமேயானால் நிச்சயமாக அது மிகப்பெரிய துயரத்திற்குத்தான் இட்டுச்செல்கின்றது .

ஆணுக்கு குறைந்தபட்சம் திருமணம் ஆகும் வரையிலும் , பெண்ணுக்கு திருமணம் ஆகி குழந்தை பெறும் வரையிலும் தாயின் அரவணைப்பு அதி அவசியமாகிறது . தாயின் இடத்தை யாரால் இட்டு நிரப்பமுடியும் ..? நூறு வருடங்கள் வாழ்ந்து இறந்தாலும் தாயின் இறப்பு மிகப்பெரிய இழப்பே . தகுதி இருக்கிறதோ இல்லையோ இதோ இன்று நான் பெரியமனிதனாகிவிட்டேன் . ஐந்து ஜீவன்களின் நல்லது கெட்டதுகளை  முன்னின்று நடத்தும் “பொறுப்பு” என்னும் பந்து காலத்தின் உதைப்பினால் என்னிடம் தள்ளப்பட்டிருக்கிறது . இருபது வருட கல்வி சொல்லித்தராததை இப்பொழுது  இந்த வாழ்க்கை கற்றுக்கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிறது. கற்றுக்கொண்டிருக்கின்றேன் .

இறப்பின் வலியை சுமந்து அலுவலகம் திரும்பிய எனக்கு  இங்கும் ஓர் இழப்பு காத்திருப்பதை என்னவென்று சொல்ல..? ஆம் ! நான்கு வருடம் உடன் வேலைபார்த்த சக அலுவலக நண்பர் வேலையை ராஜினாமா செய்து விட்டு ஊர் திரும்பிவிட்டார்  . வயதில் மூத்தவராக இருப்பினும் இட்ட வேலையை தட்டாமல் செய்தவர் . ஹரி சார் ரிப்போர்ட் ரெடியா ..? ஹரி சார் மெயில் அனுப்பீட்டிங்களா ..? ஹரி சார் குட்ஸ் வந்துடுச்சா ..? என்று மூச்சுக்கு மூன்று முறை விழித்த ஹரி சார் இன்று எங்கோ திருநெல்வேலியில் எதோ ஒரு நிறுவனத்தில் , யாருக்கோ பதில் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார் . இதோ ஹரி சாரின் இருக்கையை பார்க்கிறேன் காலியாக இருக்கிறது , என் மனம் பாரமாக இருக்கிறது .

இந்த நான்கு வருடங்களில் பரஸ்பரம் குற்றம் சாட்டியிருக்கிறோம் , முரண்பட்டிருக்கிறோம் , எரிந்து விழுந்திருக்கிறோம் , முகம் சுளித்திருக்கிறோம்  ஆனாலும் பிரிவு  வலிக்கிறது . விடைபெற்று  பிரிந்த பொழுதில்  “இத்தன வருசத்துல நா ஏதாவது ஒங்க மனசு கஷ்டப்படுற மாதிரி நடந்துட்டு இருந்தா என்ன மன்னிச்சுடுங்கன்னு” ஒற்றை வார்த்தையை சொல்லி  என்னை புனிதாக அடையாளப்படுத்த வெட்கப்பட்டு அப்படியே அணைத்துக்கொண்டேன் . அந்த அணைப்பில் அன்பையும் , மன்னிப்பையும் நான் உணர்ந்ததைப்போலவே அவரும் உணர்ந்திருப்பார் . பேசாத வார்த்தைகள் அழகானவை மட்டுமல்ல ஆயிரமாயிரம் அர்த்தங்களையும் கொண்டது .

ஓர் உயிரோ . பொருளோ உடனிருக்கும் போது அதன் அருமையும் , பெருமையும் தெரிவதே இல்லை , தெரியும் போது அதை விட்டு விலகி வெகு தூரம் வந்துவிடுகின்றோம் . அல்லது முழுமையாகவே இழந்து விடுகின்றோம் .

பிறப்பும் , இறப்பும்

ஈட்டலும் , இழத்தலும்  

பெறுதலும் , கொடுத்தலும்

இணைந்தது தானே

வாழ்க்கை...!

இதோ இப்பொழுது

இறப்பின் வலியையும்

இழப்பின் சுமையையும்

சகித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்...!

வெகு விரைவில்

பிறப்பின் மகிழ்வையும்

ஈட்டலின் சந்தோசத்தையும்

சுகிப்பேன் என்று

நகர்ந்து கொண்டிருக்கின்றேன்

நம்பிக்கையுடன் ...!

நம்பிக்கைதானே வாழ்க்கை ...!