பறவையே எங்கு போகிறாய் ...?

கற்றது தமிழ் படத்தின் இந்த பாடலை, எப்பொழுது கேட்டாலும் ஒரு விதமான ஏக்கமும்  , தவிப்பும், வலியும் வந்து சூழ்ந்து கொள்கின்றது . பாடலின் இசையும் , பாடல் வரிகளும் , ராஜாவின் குரலும், கேட்கும் செவிகளை படம்பிடிக்கப்பட்ட அந்த வறண்ட வட மாநிலத்திற்கே இழுத்துச்செல்கின்றது.

அஞ்சலிக்கும் , இயக்குனருக்கும் இந்தபடம் அறிமுகமாம் . ஆகச்சிறப்பான அறிமுகம் . படம் வெளிவந்த புதிதில் பார்க்க வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை . பார்க்கவேண்டும் என்று தோன்றியபோது படம் தியேட்டரை விட்டு போய் விட்டது . சில திங்களுக்கு முன் தொலைக்கட்சியில் பார்த்தேன் . இந்தியத்தொலைக்காட்சிகளில் முதல் முறையாக என்று விளம்பரப்படுத்தப்படும், ஒரு திரைப்படத்தை முழுமையாக பார்ப்பதற்கு நிறைய பொறுமையும் , சகிப்புத்தன்மையும் வேண்டும் . இறுதிக்காட்சிக்கும் , வணக்கம் போடுவதற்கும் இடையில் கூட நான்கு விளம்பரங்கள் போடுவார்கள் . மெனக்கெட்டு பார்த்தேன் கிட்டத்தட்ட நான்கு மணி நேரம் ஆனது .

படம் நெடுகிலும் ஒரு வலி இழையோடுகின்றது , ஆனால் அது பாலா படம் போலவோ, பாலாஜி சக்திவேல் படம்போலவோ குரூரமாக இல்லை , அது ஒரு சுகமான வலி. ஜீவாவின் மிகச்சிறந்த படம் எதுவென்று கேட்டால் கற்றது தமிழை சொல்லலாம் . பிரபாவும் , ஆனந்தி யும் நீக்கமற நிறைந்திருந்த படத்தில் எந்தவொரு காட்சியிலும் ஜீவாவையோ , அஞ்சலியையோ பார்க்கமுடியாது . அவ்வளவு யதார்த்தம் .

இறுதிக்காட்சியில் அவர்கள் இறப்பதாகவோ , வாழ்வதாகவோ காட்டாமல் முடித்தது எமக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது . இயக்குனர் ராமின் அடுத்த படமான தங்க மீன்கள் படப்பிடிப்பில் உள்ளதாக சொல்கிறார்கள் . படம் வந்தவுடன் முதல் காட்சி  பார்க்க வேண்டும் . அதுதான் ராமிற்கு கொடுக்கும் பாராட்டு.

பெரும்பாலான தமிழ் படங்களில், இறுதிக்காட்சிகளில் சோகமான முடிவுகளையே வைக்கிறார்கள். அப்படி வைக்கும் படங்களையே யதார்த்த சினிமா என்றும் சிறந்த சினிமா என்றும் கொண்டாடுகிறார்கள் . பாலா, பாலாஜி சக்திவேல் , பிரபு சாலமன் படங்களையெல்லாம் சந்தோசமாக பார்க்க ஆரம்பிக்கும் நான், படம் முடிந்து வெளிவரும் போது, நீண்ட நாள் மருத்துவமனையிலிருந்து வீடு திரும்பும் நோயாளி போல் ஆகிவிடுகின்றேன். இரண்டு மணி நேர படத்தில் எந்த ஒரு விசயத்தையும் , எந்த ஒருவரின் வாழ்வியலையும்  முழுமையாக, அதன் ஆழம் வரை சென்று காட்சிபடுத்தமுடியாதபோது, ஏன் ஒரு சோகமான முடிவை வைக்கிறார்களோ இறுதிக்காட்சிகளில்.

எனக்கென்னவோ இறுதிக்காட்சியை, பார்ப்பவர்களின் ரசனைக்கும் , யூகத்திற்கும் விட்டுவிடுவதே சரியென்று தோன்றுகிறது அதுவே பிடித்தும் இருக்கிறது . அந்தவகையில் நூற்றி என்பது படமும் , அன்பே சிவம் படமும், கற்றது தமிழும் மிகவும் பிடிக்கும் . மேற்சொன்ன மூன்று படங்களிலும், கதையை நகர்த்திச்செல்லும் முதன்மையான கதாபாத்திரங்களுக்கு  முடிவே இருக்காது . இந்த மூன்று படங்களின் முடிவிலும் அழகான ஒரு பயணம் ஆரம்பிக்கும் . அது ஒரு முடிவில்லா பயணம் . இன்று வரையிலும் இந்த மூன்று படங்களின் கதாபாத்திரங்களும், எங்கோ இந்த உலகத்தின் ஓர் பகுதியில் சந்தோசத்தையும் , நம்பிக்கையையும் சுமந்துகொண்டு சுற்றிக்கொண்டிருக்கின்றார்கள் என்றே நம்பிக்கொண்டிருக்கின்றேன் . எங்கேனும் அவர்களை பார்த்தீர்களேயானால் சொல்லுங்கள் உங்களை மிகவும் நேசிப்பவர் , விரும்புவர் வண்ணத்துபூச்சியாக வலையுலகில் வலம் வந்துகொண்டிருக்கிறார் உங்களை தேடி என்று .