செருப்பு தைப்பவரா..? சர்வீஸ் இஞ்சினியரா..?

அலுவலக வேலையாக மாதமிருமுறை கோவை செல்லவேண்டி வரும் , சென்ற வாரமும் சென்றிருந்தேன் . அந்த பயணத்தின் , பயணம் தந்த அனுபவத்தின் பகிர்வு இது .

சிங்காநல்லூர் பேருந்து நிலையத்தில் இறங்கி சிறிது தூரம் நடக்க ஆரம்பிக்கையில் கண்ணில் பட்டது அந்த காட்சி . எப்பொழுதும் நறுமணம் வீசும் மாநகராட்சி கழிவறையின் பின்புறம் , தரை சிதைந்து போன நடைபாதை ஓரமாக யாருக்கும் பயன்படாத நாலைந்து செருப்புகளும் , “சூ “க்களும் முன்னிருக்க , தைக்கவேமுடியாத கிழிசலான சட்டையுடனும் , எண்ணெய் என்றால் என்னவென்று கேட்கும் பரட்டை தலையுடனும் , கழிவறை சுவற்றில் சாய்ந்தபடி ஒரு முதியவர் பின்னிருந்தார் . அவர் கண்கள் கால்களை தேடிக்கொண்டிருந்தன. அது அடுத்த வேளை சாப்பாட்டின் தேடல் .

மேற்சொன்ன முதியவரை கடந்து செல்லும்போது ஏதேதோ எண்ணங்களும், எண்ணங்கள் தோற்றுவித்த கேள்விகளும்  தோன்றி மறைந்தன . இவர் முன்னிருக்கும் செருப்புகளும் , சூக்களும் எதற்க்காக ? எப்படி அது இவரிடம் வந்திருக்கும் ? செருப்பு தைப்பவர்கள் காலில் செருப்பு இருக்குமா ? இருந்தால் எங்கு வாங்கியிருப்பார்கள்?இப்பொழுதெல்லாம் அறுந்து போன செருப்பை எல்லாரும் தைத்து போடுகிறார்களா ?

வேலைக்கு வரும் முன், வீட்டில் வாங்கி கொடுத்த செருப்பு இனி தைக்கவே முடியாது என்கிற நிலை வரும் வரை பயன்”படுத்தி”யிருக்கிறேன் .வேலைக்கு சேர்ந்த சில வருடங்கள் , செருப்பு அறுந்தவுடன் தூக்கி போட்டுவிட்டு , அடுத்த செருப்பு வாங்கி கொண்டிருந்த நான், சமீபகாலமாக நன்றாக இருந்தாலும் இல்லையென்றாலும் வருடமிருமுறை புதிது புதிதாக வாங்கி கொண்டிருக்கிறேன் .எல்லாம் தனிமனித வருமானமும் , விளம்பரங்களும் , நுகர்வு கலாச்சாரமும் கொடுத்த தாக்கம் . மாதக்காய்சியான நானே இப்படி இருக்கையில் பெரும்பான்மையானவர்கள் இதே போல இருப்பதாகத்தான் நினைக்கின்றேன். 

(தனிப்புத்தியை பொதுப்புத்தியாக மாற்றும் தவிர்க்க முடியாத நினைப்பு இது)

அப்படி இருக்கையில் யார் வந்து இவரிடம் தைப்பார்கள்? எப்படி இவர்களின் இருப்பிடம் தெரியும் ? எவ்வளவு வருமானம் கிடைக்கும் ? இவர்கள் குடும்பம் எங்கு இருக்கும் ? இவர்கள் குழந்தைகள் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள் ? இப்படி ஏகப்பட்ட கேள்விகள்...

கேள்விகளுக்கு விடைதேடும் முன் என்னை அழைத்துசெல்ல வாகனம் வந்துவிட்டது , அந்த வேகத்தில் எழுந்து, உடையில் இருந்த தூசிகளை தட்டிவிட்டுக்கொண்டே கிளம்பிவிட்டேன் . அதன்பின் மாலை வரை கார்ப்பரேட் ஊழியனாக கடமையில் மூழ்கியதில்  , காலையில் தோன்றிய எண்ணங்கள் , கேள்விகள் எதுவுமில்லை, உடைகளின் தூசிகளை தட்டும் போதே, அதனுடன் சேர்ந்து அவைகளும் போயிருக்கூடும் .

வேலை முடிந்த மாலையில், வீடு திரும்ப மீண்டும் பேருந்துநிலையம் நோக்கி வருகையில், மிகச்சரியாக அந்த முதியவரை கடக்கும் பொழுது,எனது புதிய பேட்டா செருப்பு அறுந்ததை என்னவென்று சொல்ல...?

அறுந்தவுடன் முதியவருக்கு வேலை கொடுக்கப்போகிறோமே என்ற மகிழ்ச்சியை காட்டிலும் கோவமே மேலோங்கி இருந்தது. அது “பேட்டா” கப்பேனியை நினைத்து . வழக்கமாக “காதிம்ஸ்“ல் செருப்படுக்கும் நான் , “பேட்டா”வின் அதிரடி தள்ளுபடி அறிவிப்பில் அறிப்பெடுத்து இருநூறு ரூபாய்க்கு முன்னூறு கேள்விகள் கேட்டு வாங்கிய செருப்பது . இருபதே நாட்களில் காலிளித்துவிட்டது .

கோபத்தின் வெளிப்பாட்டில் முதியவர் முன்னின்று என் அறுந்த கால் செருப்பை உதறிவிட்டேன் . பெரியவர் அதை குனிந்து , பணிந்து எடுக்கும்போது கூனிக்குறுகிவிட்டேன் , எம் செயலை நினைத்து . எப்பவுமே எம் கோவமும் , ஆணவமும் , திமிரும் எம்மை விட அதிகாரத்திலோ , வசதியிலோ குறைந்தவர்களிடமே குவிகிறது . முனெச்சரிக்கையோ ? எம் செயலை அவர் கண்டுகொள்ளவே இல்லை . தன் வேலையில் தீவிரமாக இருந்தார் .

ஊசி , நூலெடுத்து அறுந்த செருப்பை தைக்கையில் எனக்கு தான் வலித்தது . தைத்து முடித்து புன்னகையுடன் என்னை பார்த்தார் . நான் கார்ப்பரேட்டில் பெற்ற அனுபவத்தில் , நன்றாக இருந்த எனது மறுகால் செருப்பை அவரிடம் கழட்டி கொடுத்தேன், இம்முறை கைகளிலே எடுத்து .

கழட்டி கொடுத்த செருப்பை முழுமையாக பார்த்துவிட்டு திருப்பி கொடுத்துவிட்டார் . நான்றாக இருக்கிறது என்றும் தைக்க தேவையில்லை என்றும் . ஒருவேளை பெரியவர் எம்.பி.ஏ படித்திருந்தால் நன்றாக இருந்த செருப்பையும் ஏதேதோ காரணம் சொல்லி தைத்து காசு பார்த்திருக்கலாம் .

இது நடந்து கொண்டிருக்கும் போதே தவழ்ந்தபடி வந்தார் மற்றுமொரு வறுமைக்கு வாக்கப்பட்டவர். வண்டி ரிப்பேராம் என்று கூறிக்கொண்டே அவர் கைகளில் இருந்த ஒரு பொட்டலத்தை பெரியவரின்

கைகளில் திணித்துவிட்டு போனார். அது மதிய சாப்பாட்டு பொட்டலம் . மணி மாலை ஆறரை .

கூலி எவ்வளவு என்று கேட்டேன் , நீ பாத்து கொடுப்பா என்ற பெரியவர் , பத்து ரூபா குடு கண்ணு என்று தன் இருகைகளையும் என் முன்னே நீட்டினார். வேதனையும் , புறக்கணிப்பும் , கவலையும் , ஏழ்மையும் , வறுமையும் , பசியும் , அவமானமும் ரேகைகளாக படிந்திருந்த  அந்த கரங்களில் பத்து ரூபாயை திணித்துவிட்டு நடந்தேன் .

வீடு வரும் வரை உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது புதிதாக தைக்கப்பட்ட செருப்பும் , மனதும்.

எண்ணங்களின் நீட்சி :

செருப்பு தைப்பவர்கள் , குடை ரிப்பேர் பார்ப்பவர்கள் , பூட்டு ரிப்பேர் பார்ப்பவர்கள் , பிளம்பிங் வேலை பார்ப்பவர்கள் முன்பெல்லாம் வீட்டுக்கு வீடு வந்து செல்வார்கள் என்றும் , இபொழுதெல்லாம்  காணக்கிடைப்பதில்லை எனவும் பலமுறை பலபேர் அங்காலாய்த்து பார்த்ததுண்டு. சமயங்களில் நானும் .

ஏன் என்று யோசித்துபார்த்தோமேயானால் அதற்கு காரணம் நாமென்றே தோன்றுகிறது . ஒருவருக்கு கொடுக்கும்  மரியாதையும் ,மதிப்பும் அவர் குண நலன்கள் சாராது அவர் செய்யும் தொழில் கொண்டே  நாம் கொடுத்து வருகின்றோம் , அல்லது அப்படியே கொடுக்க பழக்கப்பட்டிருக்கிறோம் .

செருப்பு தைப்பவர் – செருப்பு தைப்பவனாகவும் , பூட்டு , குடை ரிப்பேர் பார்ப்பவர் – பழைய சாமான் ரிப்பேர் பார்ப்பவனாகவும் , பேப்பர் போடுபவர் – பேப்பர் போடுபவனாகவும் , சமையற்காரர் – சமையல்காரனாகவும் , பால் ஊத்தும் பெரியவர் – பால்காரனாகவுமே அழைக்க பழக்கப்படுத்துகிறோம் . அவர்களை வாசலோடு வழியனுப்ப கற்றுக்கொடுக்கிறோம் நம் குழந்தைகளுக்கு . அதே நேரம் மருத்துவர் , பொறியாளர் , கணக்காளர் , ஆசிரியர் சிலர் கேவலமான புத்தியையும் எண்ணங்களையும் கொண்டிருந்தாலும் புனிதராகவே பாவிக்கப்படுகிறார்கள் . அவர்களை இல்லத்திலும் இதயத்திலும் உயர்வான இடத்திலேயே வைத்திருக்கிறோம் . வைக்கச்சொல்லி கொடுக்கிறோம் . முன்னவர்கள் நம்மை தேடி வரவேண்டுமென்றும் , பின்னவர்களை நாம் தேடிப்போகவேண்டும் என்றும் அறிவுறுத்தப்படுகிறது .

இப்படி தொழில் சார்ந்து ஒடுக்கப்பட்ட, சிறுமைப்படுத்தப்பட்ட  மக்களின் வாரிசுகளும் ஏன் இதே போல குலத்தொழிலே பார்க்க வேண்டுமென்று மனம் எதிர்பார்க்கின்றது..? சூப்பர்வைசராக இருக்கும் எமக்கு, இன்று நல்ல மரியாதையை கிடைத்தாலும் என் மகனோ , மகளோ மேனஜராக வேண்டுமென்று எண்ணுகின்றேன் . அதைபோலதானே அவர்களும் அடுத்த நிலைக்கு அவர்கள் குழந்தைகள் வர ஆசைப்படுவார்கள் . ஞாயம் தானே .

நம் வீட்டில் பழுதடைந்த குளிர்சாதனப் பெட்டியையோ ,தொலைகாட்சிபெட்டியையோ ,, அலுவலகத்தில் பழுதடைந்த இயந்திரத்தையோ சரி செய்து மீண்டும் இயக்கத்திற்கு கொண்டு வருபவரை பொறியாளர் என்கிறோம் . அப்படி பார்த்தால் செருப்பு தைப்பவர்களும்  , பூட்டு, குடை ரிப்பேர் பார்ப்பவர்களும் பொறியாளர்களே . அவர்களும் சர்வீஸ் எஞ்சினியர்களே .

புதிய தலைமுறை இத்துறைகளை புரபசனலாகவும் , இம்மனிதர்களை மரியாதை மிக்கவர்களாகவும் அணுகட்டும்.